تبیان، دستیار زندگی

 من كلی سرچ كردم. لهوف هیچ جا خلاصه نشده. واسه همین حیفه اینارو نخونین. چون تقریبا سعی كردم مهمترین و سوزناكترین بخش های كتاب رو بذارم

آن شب امام (ع) اصحاب خویش را جمع كرده پس از حمد و ثنای الهی روی به ایشان نموده و فرمود: به درستی كه من نه اصحاب و یارانی بهتر از شما سراغ دارم و نه اهل بیتی بهتر از اهل بیت خویش. خداوند به شما جزای خیر دهد اكنون كه شب ... چونان پرده ای سیاه همه چیز را فرا گرفته است شما هم شبانه حركت كنید و هریك دست یكی از افراد خاندانم را گرفته و دور شوید....
برادران و فرزندان امام (ع) گفتند آیا تو را رها كرده و برویم و بخواهیم كه پس از تو زنده بمانیم؟ خداوند هرگز چنین چیزی را برای ما نخواهد. اولین كسی كه این سخنان را فرمود حضرت عباس(حضرت ابوالفضل ع) بود پس از او دیگران هم سخنان اورا تكرار كردند. (پس از آن فرزندان مسلم و مسلم بن عوسجه و سعید بن عبدالله حنفی و زهیر و همه ی یاران اعلام وفاداری كردند. (دوستان دقت كنید كه شب آخر هیچیك از یاران امام(ع) رو ترك نكردند بعضی جاها هست كه اون شب بعضیا رفتند اما تا اون موقع غربال شده بودند اون شب كسی نرفت)(به محمدبن بشیر یكی از یاران امام (ع) خبر اسارت فرزندش رو دادند ولی ایشون هم امام (ع) رو ترك نگفتند) آن شب تا صبح صدای مناجات همچون صدای زنبور عسل تا صبح به گوش میرسید.
نفرین امام (ع) بر لشكر شقی ابن سعد : بارالها باران رحمت خود را از این قوم دریغنما و آنها را دچار سالهای قحطی نظیر قحطی حضرت یوسف(ع) بنما و غلام ثقیف (مختار) را بر ایشان چیزه ساز تا طعم تلخ و ناگوار مرگ را به آنها بچشاند ....
تیری از سپاه عمربن سعد پرتاب شد امام حسین (ع) به اصحاب خویش فرمودند: خداوند شمارا رحمت كندآماده و مهیا باشید برای مرگی كه هیچ راه گریز و فراری ندارد. این تیرها كه از سوی دشمن پرتاب میشوند در واقع پیام آوران مرگ اند. جنگ شروع شد و مشغول جنگ شدند و عده ای از یاران امام (ع) به شهادت رسیدند. امام (ع) ندای هل من معین (آیا فریادرسی نیست كه در راه رضای خدا به فریاد مارسد؟) را سرداد. حرّبن ریاحی رو به ابن سعد كرد و گفت آیا تومیخواهی با حسین بجنگی؟ او گفت: آری به خدا سوگند جنگی خواهم كرد كه كم ترین چیز آن جدا شدن سرها از پیكر و دست ها از بدن باشد.
حر از او فاصله گرفت و درحالیكه میلرزید گفت: به خدا سوگند كه خویشتن را میان دوراهی بهشت و دوزخ سرگردان میبینم و قسم میخورم جز بهشت را نگزینم. هرچند در این راه تكه تكه شده و جسدم را با آتش بسوزانند.(حر سوار اسب شد و سوی امام (ع) رفت و با خدا گفت توبه ی مرا قبول نما كه من دل اولیای تو را لرزاندم ... سپس از امام اذن میدان گرفت و با اسب به سوی میدان تاخت انقدر جنگید تا شهید شد امام (ع) بالای سر جسد مطهرش رفت و فرمود: تو آزادمردی همانگونه كه مادرت تورا آزاد نامید. تو حری در دنیا و آخرت. بعد از حر بریربن خضیر به میدان روانه شد ابتدا با یزیدبن مغفل مباهله كرد تا هركه حق است او غالب آید كه نهایتا بریر پیروز شد پس از او تا حد شهادت جنگید. سپس وهب بن جناح كلبی وارد میدان و شهید شد. بعد از او مسلم ابن عوسجه وارد میدان شد آنقدر مقابل ضربات مقاومت كرد تا نیمه جان بر زمین افتاد امام (ع) و حبیب بن مظاهر بالای سر او آمدند همان موقع امام(ع) آیه (فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر ) رو تلاوت فرمودند. حبیب به مسلم مژده ی بهشت داد وگفت تا از او چیزی بخواهد و مسلم گفت: تنها سفارش و توصیه ی من درباره حسین (ع) است تا آنجا كه میتوانی در راه او جانبازی و فداكاری نما.
(یاران امام (ع) یك به یك جان فدا كردند عمروبن قرظه، غلام سیاهرنگ، عمروبنخالد، حنظله بن اسعد شامی سعید بن عبدالله(كه سپر امام به هنگام اقامه نماز شد)، زهیر و آخرین یاران سوید بن عمرو همگی رفتند. برای حفاظت از اهل بیت و امام جان فشاندند و در شهادت از هم سبقت گرفتند . سپس نوبت به اهل بیت امام حسین (ع) رسید. یا حسین)
در این هنگام علی اكبر (ع) از خیمه خارج شد و از امام (ع) اذن میدان گرفت. بعد امام (ع) در حالیكه با نگاهی مایوس وار اورا بدرقه میكرد چشمان خود را به زیر افكند و شروع به گریستن نمود سپس فرمود: بار خدایا تو شاهد باش كه جوانی به جنگ این مردم رفت كه از لحاظ اندام و اخلاق و گفتار شبیه ترین مردم به پیامبر تو بود و ما هرگاه مشتاق زیارت پیامبر تو می شدیم به این جوان نگاه میكردیم. حضرت علی اكبر(ع) جنگ سختی كرد و عده ی زیادی را كشت كه فردی به اسم منقذبن مرة عبدی ملعون تیری به سوی حضرت پرتاب كرد كه در اثر آن تیر حضرت بر زمین افتاد و فریاد زد: پدرجان! سلام من برتو باد! اینك این جد من پیامبر (ص) است كه به تو سلام میرساند و میگوید حسین جان! برای آمدن نزد ما عجله كن و بشتاب.

ادامه دارد ... 

امام (ع) درباره ی مردم كوفه به اباهره فرمودند: اینان مرا خواهند كشت. اما خداوند نیز لباس ذلتی را بر تن آنها میكند و شمشیر برانی را بر آنان مسلط میكند و خداوند اختیار حكومت ایشان را به كسی خواهد داد كه آنان را از قوم سبا كه زنی بر ایشان حكومت ... میكرد پست تر و ذلیل تر نماید.
در راه بود كه امام زهیر را دعوت كرد و زن زهیر به او گفت: پسر پیغمبر قاصد را نزد تو فرستاده و تو دعوت او را رد میكنی؟( زهیر پس از دیدار با امام و طلاق همسرش به امام ملحق شد.) سپس امام قیس بن مسهر رو به سوی كوفه روانه ساخت وقتی به نزدیكی دروازه ی كوفه رسید سرباز ابن زیاد او را دستگیر كرد در این هنگام قیس نامه ای را كه امام به مردم كوفه نوشته بود تكه تكه كرد. وقتی او را پیش ابن زیاد بردند ابن زیاد گفت چرا نامه را پاره كردی؟ گفت برای اینكه از محتوای آن باخبر نشوی. (پس از گفتگوی بین قیس و ابن زیاد ملعون ) ابن زیاد گفت به خدا تو را رها نمیكنم مگر آنكه نام (مخاطبان نامه) را فاش كنی و بالای منبر حسین ابن علی و پدر و برادرش را لعن نمایی و الا قطعه قطعه خواهم كرد. قیس گفت: من هرگز نام افراد را به تو نخواهم گفت اما لعن و نفرین بر حسین و پدر و برادرش را انجام می دهم.
قیس بالای منبر رفته حمد و ثنای الهی نمود و بر پیامبر درود فرستاده و بر علی (ع) و حسین (ع) و حسن (ع) طلب رحمت فراوان نمود و بر عبید الله بن زیاد و پدرش لعن فرستاد...... ابن زیاد او را هم به شهادت رسانید.
امام حسین(ع) به راه خویش ادامه میدادند كه به لشكر حر برخوردند. امام فرمود به یاری ما آمده ای یا به جنگ با ما؟ حر گفت: یا ابا عبد الله به جنگ با شما آمده ام. امام فرمودند : لاحول و لا قوة الا بالله العلی العظیم. (پس از صحبتهای میان حر و امام (ع) حر امام رو مختار كرد تا مسیرش رو از كوفه تغییر بده كه امام (ع) هم چنین كرد. اما بعد ابن زیاد حر را سرزنش كرد و گفت كه كار را بر امام(ع) سخت بگیرد. درنتیجه حر راه را بر امام (ع) بست. امام خطبه ای برای یاران خواند و یاران وفاداریشون رو اعلام كردند. امام اندك اندك پیش میرفتند) تا در روز دوم محرم به سرزمین كربلا رسیدند پرسیدند اینجا چه نام دارد؟ گفتند كربلا. امام (ع) فرمودند : بار خدایا من از كرب و بلا (اندوه و بلا) به تو پناه میبرم. سپس فرمودند : اینجا سرزمین اندوه و بلاست. پیاده شوید كه اینجا محل فرود آمدن ما و جایگاه كسته شدنمان و مدفن ماست. این خبری است كه جدم رسول خدا (ص) به من داده است.
(پس از گریه ها و پریشانی ها وذكر مصیبت هایی كه پیش رو داشتند) امام خطاب به خواهران خود فرمودند: خواهرم ام كلثوم. تو ای زینب و تو ای فاطمه و رباب! گوش دهید. هنگامی كه من به شهادت رسیدم گریبان چاك مسازید و صورت هایتان را با ناخن نخراشید و سخنان بیهوده بر زبان نیاورید.
وقایع جنگ:
ابن زیاد لشكر خود را برای جنگ با امام (ع) فرستاد كه در نهایت تعداد بالغ بر بیست هزار نفر بودند. سپس كار را آنقدر برای امام سخت گرفتند كه تشنگی برایشان فشار می آورد. امام (ع) برخاست بر شمشیر خود تكیه كرد و فرمود : شما را به خدا سوگند میدهم آیا مرا میشناسید؟ لشكریان گفتند: آری. تو پسر پیامبر و نوه ی او هستی. امام فرمودند : شما را آیا میدانید جد من پیامبر خدا ست؟ گفتند آری . فرمودند آیا میدانید پدرم علی (ع) است؟ گفتند آری. امام فرمودند: آیا میدانید فاطمه زهرا دختر محمد مصطفی مادر من است؟ گفتند آری. فرمودند: آیا میدانید بزرگ شهدا همزه عموی من است؟ گفتند آری فرمودند آیا میدانید جعفر طیار عموی من است؟ گفتند آری فرمودند آیا میدانید شمشیر رسول خداست كه بر كمر بسته ام و این عمامه ی رسول خداست؟ گفتند آری. امام فرمودند : پس چرا ریختن خون مرا حلال میدانید؟...گفتند با وحود اینها ما تو را رها نخواهیم كرد تا تشنه جان بسپاری.
نهم محرم امام (ع) به حضرت عباس (ع) (فرزند امام علی و فاطمه بنت اسد و برادر امام حسین ) فرمود تا آن شب را مهلت بگیرند (فرمودن ). زیرا خداوند میداند كه من نماز خواندن و تلاوت قرآن را دوست میدارم. آنها با درخواست امام (ع) موافقت كردند. 

دلم خونینتر از هر بار،

        جاری تر از آب دیدگان تمام فرشتگانی كه آن روز بر مهاجرتها گریستند

                می گرید

می گرید بر آواز كوچكترین علی

         كه غمناكترین ناله كودكانه تاریخ است و

                 تیری كه رخنه فریادهای معصومانه اش شد

                          قلب زمان را درید.

كور باد

       آنكه ندید مشت گل خونی را

               كه ملائك شاخه ای از آن را سزاوار زمین زمینیان ندیدند.

ادامه دارد...

 التماس دعا